Μια χαραμάδα απ' το μπαντζούρι λίγο φωςΚαι ένα παράθυρο που χρόνια έχει να ανοίξειΝιώθω το τέλος και ο πόνος δυνατόςΣαν μια σελίδα που δε λέει να γυρίσειΘέλω να βγω απ' τα διέξοδα αυτόΘέλω να βγωΜα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθειαΤην εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζωΤη μοναξιά μουΤη ζωγράφισα στα στήθιαΘέλω να βγω απ' τα διέξοδα αυτόΘέλω να βγωΜα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθειαΤην εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζωΤη μοναξιά μουΤη ζωγράφισα στα στήθιαΜε αναμνήσεις και με όνειρα μπορείΝα έχω γεμίσει το δωμάτιο που μένωΤη μοναξιά κι αν δεν την οίκησε κανείςΕγώ είμαι εδώ και να θυμάσαι περιμένωΘέλω να βγω απ' τα διέξοδα αυτόΘέλω να βγωΜα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθειαΤην εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζωΤη μοναξιά μουΤη ζωγράφισα στα στήθιαΘέλω να βγω απ' τα διέξοδα αυτόΘέλω να βγωΜα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθειαΤην εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζωΤη μοναξιά μουΤη ζωγράφισα στα στήθια